... çünkü ebeveynler candır.

Kadim bir dostumun, yıllardır “Seni bi dayak atarım ben!” gibi unutulmaz cümlelere imza atmış olan annesi ile dün akşam gülmekten yerlerde sürünmeme neden olan diyalogumuz;

(H: Kadim dostumun annesi, E: Kadim dostum, D: Ben.)

E: (şaka gibi görünen sitem şeklinde) Bak Duygu, ailemin bana ne kadar güvendiğini gör. Normalde biri telefonla konuşurken ortamdakiler susar değil mi? Dün telefonla konuşacağım diye Ö, K ve H susup, konuşmamın bitmesini bekliyorlardı. Annem dedi ki “Nerdesin sen, Ö’nün sesi neden duyulmuyor?”. Düşün Ö bile yuh dedi!

H: (Kehkehkeh diye gülerekten) Öyle tabi Allah Allah.

E: Görürsün bak. Açmayacağım bir daha telefonu. Kudurun siz de burada!

H: (Kendinden son derece emin) Trafiğe bile haber veririm kızım kayıp diye!!!

D: H teyze, arayıp “kızım kayıp. 23 yaşında” desen, “ya teyze bi git Allah aşkına akşam akşam ya…” der kapatırlar. Pek şansın yok artık bence:)

H: Ben de OTİSTİK derim!

Saliseler içerisinde verilmiş bu mantıklı cevap karşısında ilk 10 sn’lik şok ve ardından E’ye her baktığımda gülme krizine girmem..